Triarii

Gdy principes rozpoczynali odwrót, wówczas do walki wchodziła ostatnia linia. Złożona z sześciuset triarii, najstarszych żołnierzy (od 30 do 46 roku życia) wystarczająco zamożnych, aby kupić kolczugę. W normalnych okolicznościach triarii pozostawali w rezerwie, nawet gdy pozostałe oddziały legionu w tym czasie walczyły. Gdy hastati i princpes brały udział w walce, wówczas triarii mogli usiąść, czy raczej uklęknąć. Triarii byli wyposażeni we włócznię zwaną hasta longa. W drugim wieku triarii zaczęli coraz częściej zamieniali swoje hasty na pila. Rzymskie powiedzenie "ad triarios redisse" ("uciec się do triarii") oznaczało, że czas sięgnąć po ostateczne środki.
If the principes withdrew, the fighting came to the last line. The 600 triarii were composed of the oldest men (30-46 years old) sufficiently wealthy to provide themselves with the chainmail. Under normal circumstances the triarii were kept in reserve, even if all other elements of the legion were engaged in a combat. While the hastati and principes were fighting, the triarii would sit or rather kneel. The triarii carried a single fighting-spear called hasta longa. As the 2nd century progressed, the triarii gradually exchanged their hastae for pila. The Roman saying "ad triarios redisse" ("to fall back on the triarii"), meaning that things had come to a desperate pass.